Oι άσημοι καλλιτεχνες που έγιναν διάσημοι και έπεσαν απο το καλαμι.

-Καλά ρε χαζός είσαι; Τί μπύρες λες; Τέτοιοι εκλεπτισμένοι ουρανίσκοι πίνουν μπύρες; Δεκαπεντάρι ουίσκυ καλέ μου, και σκόνες πολυτελείας.
Εεεεοοοοοοπα…. αβάντι μαέστρο, ξεκαβαλήστε απο το καλάμι τώρα που προλαβαίνετε γιατί αν δεν αντέξει και σπάσει θα φάτε τα μακιγιαρισμένα και καλοσυντηρημένα μουτράκια σας, τζόβενα που θέλετε να νιώθετε νεαροί και νεαρές, αφού βρε ο κούκος γέρασε, τον κουρδίζεις, τον κουρδίζεις αλλα τζίφος, δεν κάνει κούκου… μόνο γκούχ γκούχ κάνει.

Ήταν ένα μικρό καράβι, ήταν ενα μικρό καράβι, που ήταν α-ααταξίδευτο που ήταν α-α-αταξίδευτο οεοε οεοεοε…… το γνώθι σε αυτόν έμεινε στην ιστορία. Καλό θα ήταν ρε παιδιά, να αποσύρεστε σιγά σιγά, δεν είπα τελείως, αλλά σιγά σιγά. Εεε, καμιά φιλική συμμετοχή, καμιά παρουσίαση βιβλίου, κανα τέτοιο πράγμα. Τα είπατε όλα. Από ρεμπέτες μου γίνατε ροκάδες, από ροκάδες  λαϊκοί, από λαϊκοί χιπ χοπ, από χιπ χοπ ερωτικοί, από ερωτικοί ποπ, από ποπ παραδοσιακοί, και από παραδοσιακοί έντεχνοι, χαχαχαχα. Άκου έντεχνοι, χαχαχααχαχα! Ξεκινήσατε ως πρεσβευτές της λαϊκής κραυγής για ισονομία, δημοκρατία, δικαιοσύνη, αξιοκρατία, αντιρατσισμό… μπράβο, χίλια μπράβο, αλλά, καταντήσατε -γιατι περί κατάντιας πρόκειται- σε φίρμες και βεντέτες με 10.000 χιλιάδες ευρό μεροκάματο το τρίωρο. Τί είπες Αλέκο; Αμεεεεεεεεεεεεεε…. 10 χιλιάρικα και καμια 30.000 ή 40.000 για συναυλία. Δεν ξέρετε τι έχετε, σπίτια στο Παρίσι, εστιατόρια και μουσικές σκηνές, σπίτι στην Μύκονο, εξοχικά στην Ερέτρια, 2-3 αυτοκίνητα εε να μην βαριόμαστε και καλλυντικά βερσαλιών. Αμ, η μούρη σας που στα εξήντα σας μοιάζετε για τριάντα; Βρε, τί γίνεται σε τούτη την Ελλάδα πια; πού πάμε?

Και ας παν στην ευχή τα παλιά, επειδή σας αγαπάμε σας συγχωρούμε και κάνουμε τους αόματους. Τί στο δαίμονα σας έπιασε και νομίζετε οτι μπορείτε να τραγουδήσετε τα πάντα; Κάνετε θλιβερούς πειραματισμούς και περιμένετε ο κόσμος να τους αγκαλιάσει. Μα πώς θα φάει ο κόσμος ρίο μάρε πολυσαλάτα όταν για πολλά χρόνια τον ταίζεις φαγκρί; Ας μου πει κάποιος επιτέλους τι ασθένεια βλακείας είναι αυτή; Μήπως είναι νέα γρίπη και δεν το ξέρω; Φτουυυυυυυυυυυυυυ δεν βλέπω και τηλεόραση. Πώς την είπε να δεις πως…; Η γρίπη του καβαλημένου καλαμιού. Ναι, ναι, ναι έτσι την είπε. Τα συπτώματα λέει ξεκινούν απο ένα όνειρο. Στην αρχή βλέπεις ότι είσαι φτωχός, αγοράζεις μισακά τσιγάρα και τραγουδάς σε μπουάτ μεροκάματο. Έπειτα γίνεσαι διάσημος και αγαπητός και υπογράφεις αυτόγραφα.

Στη συνέχεια έρχεται ένα κακό τέρας που λέγεται υπεροψία και στα παίρνει όλα. Όλα; Βέβαια όλα. Και ξαναγυρνάς στην αρχή του ονείρου. Και αν έχεις και πέντε φράγκα παθαίνεις ψυχολογικά, μαραζώνεις και πέφτεις σε κατάθλιψη. Αποτυγχάνεις σαν γονιός και οικογενειάρχης, και τα τζιπ, οι βίλες και τα αυτόγραφα δεν σε σώζουν. Ούτε οι μαγικές σκόνες. Αντίθετα σε εξευτελίζουν. Και για να προλάβω τις βρωμόστομες “Κασσάνδρες” δεν υποννοώ αυτούς που απο αδυναμία έμπλεξαν και το παλεύουν. Λέω για τους άλλους που κοιτάζονται στον καθρέφτη και νιώθουν μικροί θεοί. Θα μου πείτε, ρε Σταθόπουλε γιατί όλα αυτά; Γιατί βαρέθηκα, δεν αντέχω, αηδίασα να τρώω στην μάπα κάθε μέρα μακαρόνια. Δευτέρα μακαρόνια με τυρί. Τρίτη μακαρόνια με σάλτσα. Τετάρτη μακαρόνια με κιμά. Πέμπτη μακαρόνια καρμπονάρα και Παρασκευή, ε μωρέ μέρες έχουμε να το φάμε, πάλι μακαρόνια με σάλτσα. Σας λατρέψαμε, σας αγαπήσαμε, σας χρυσοπληρώσαμε, φτάνει βρεεεεεεεεεεεεε. Αφήστε και κανα νέο παλικαράκι να σταυρώσει σανίδι. Περάστε στην επιτροπή παλαιών προσκόπων ή βάλτε δίσκο κάθε πέντε ή δέκα χρονια. Δηλαδή, ο Νικόλας ο Παπάζογλου, τι πρέπει να κάνει. Αχ, Θανάση μου Γκαϊφύλλια, θα έχουν πέσει τα μαλλιά σου. Τραγούδησέ τους, στείλε τους μια εκδρομή μπας και ξελαμπικάρει το κεφάλι τους.

Στο δια ταύτα, φωνάρες και τεράστιες καλλιτεχνικές προσωπικότητες, άρρωστοι από την γρίπη βγάζουν δίσκους με την πόπη και τα παπιά. Κουαξ,κουαξ,κουαξ. Άλλες πάλι βγάζουν δίσκους με τσούλες, φτου κακό πιπέρι… Δεν μιλάνε έτσι! Άλλοι πάλι μεταμορφώνουν τα μαλαματένια λόγια και τα κάνουν λόγια για την Ζήνα και τον Ηρακλή. Χαχαχαχααχα και του χρόνου κόσμε. Κι εκείνο τον Νότη τον Σφακιανάκη, επειδή παρόλα τα λάθη του τα χώνει στην ψύχρα και δεν μασάει τα ωπισθιά του, του κάνουν εμπάργκο, ναι παιδιά μην πάθετε τίποτα θα του κάνετε αέρα.

Ο κόσμος σας ανέβασε και ο κόσμος θα σας γκρεμοτσακίσει. Και ας επιστρατεύετε τους ρουφίανους κουκουλοφόρους. Και ας πληρώνετε ραδιόφωνα, και ας φιγουράρετε σε κανάλια, και ας νομίζετε οτι την χαζομάρα σας θα την δεχτούμε. Παρ’ το αλλιώς, γιατί θα βρείς. Τρέξτε τώρα να μαζέψετε τα ασυμμάζευτα και τα ξαναλέμε, στον επόμενο σας δίσκο. Ελπίζω, βέβαια, να είναι μετά απο κάποια χρόνια και να μην σας πιάσει πανικός επειδή το καρπούζι ήταν μάπα. Εεε πουλάκια μου, πρέπει να μάθετε κάποια στιγμή να βιώνετε και την απόρριψη, και την αποτυχία, και την λάθος επιλογή. Όταν ήρθε ο κακόμοιρος ο άσημος στιχουργός να σας συναντήσει, την πέμπτη φορά εννοώ που τα κατάφερε,γιατί τις άλλες δεν δεχόσασταν, του δώσατε ένα ψεύτικο χαμόγελο και πετάξατε τους στίχους του στα σκουπίδια. Εεε, μα θα πάρουμε τους δοκιμασμένους, την επιτυχία. Φάτε τώρα…. επιτυχία. Βρε χαζούλια μου, ένας σημερινός εβδομηντάρης μπορεί να αφουγκραστεί την εποχή; Και αν το κάνει θα το κάνει με όρους της δικιάς εποχής. Περαστικούλια.

Για το τέλος σας στέλνω δυο στιχάκια για το καλό, έτσι να μιλήσουμε και και λίγο καλλιτεχνικά.

“Πώς γίναμε ρε φίλε μου
όνειρα ξεχασμένα
με δύο μπίρες αγκαλιά
καράβια τσακισμένα

το μέλλον μας τελείωσε
μα εγώ έχω εσένα
μαζί θα αλλάξουμε τη γή
και ας πάμε στα χαμένα.”

Την αγάπη μου στέλνω, καλήν μας αντάμωση.
Υστερόγραφο: Ξεκαβαλήστε το καλάμι.