Πάμε Θέατρο | Ο Αντώνης Λουδάρος και ο Γιάννης Στάνκογλου μας μίλησαν για τις παραστάσεις τους στο Θέατρο Badminton
Αντώνης Λουδάρος
Έχει πάρει μέρος σε μεγάλες επιτυχίες και στην τηλεόραση και στο θέατρο, συμμετέχοντας τελευταία σε όλες τις μεγάλες μουσικοθεατρικές παραγωγές. Έτσι και φέτος, ο Αντώνης Λουδάρος, παίζει και τραγουδάει στο «Chicago» που ανεβάζει ο Σταμάτης Φασουλής, ενώ από το Μάρτιο θα τον απολαύσουμε στην νέα μεγάλη παραγωγή του θεάτρου Badminton με τίτλο «Θα σε πάρω να φύγουμε», σε σκηνοθεσία Φωκά Ευαγγελινού. Τον συναντήσαμε λοιπόν στην σχετική συνέντευξη τύπου και μιλήσαμε για λίγο για αυτό το είδος θεάτρου…
Φέτος σε συναντάμε σε ένα αμερικάνικο Musical και αμέσως μετά θα σε δούμε σε μια εξίσου μουσική παράσταση στο Badminton. Υπάρχει ακόμη χώρος για μεγάλες παραγωγές στο Ελληνικό Θέατρο;
Απ’ ότι φαίνεται υπάρχει! Αυτό δηλαδή αποδεικνύει και το εγχείρημα που έγινε με το «Chicago» και η παράσταση που θα κάνουμε στο Badminton τον Μάρτιο με τίτλο «Θα σε πάρω να φύγουμε». Ελπίζω βέβαια αυτές οι μεγάλες παραγωγές που συμμετέχω να μην είναι και τελευταίες μεγάλες παραγωγές που γίνονται στο Ελληνικό Θέατρο… νομίζω ότι θα γίνονται πάντα τέτοιες δουλειές, έστω και αν παίρνουμε όλοι όσοι δουλεύουμε για αυτές πολύ λιγότερα χρήματα. Αλλά θεωρώ ότι θα γίνονται μεγάλες χορταστικές παραστάσεις που θα προσφέρουν χαρά και ελπίδα στον κόσμο που περνάει δύσκολα.
Ενώ νομίζω ότι το Ελληνικό κοινό δεν είναι ’’εκπαιδευμένο’’ στις μουσικές παραστάσεις, τα τελευταία χρόνια ανεβαίνουν συνέχεια τέτοιες παραστάσεις και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία…
Δεν το πιστεύω αυτό. Νομίζω ότι το μουσικό θέατρο δεν είναι εκτός της κουλτούρας του Έλληνα. Σκέψου μάλιστα ότι μουσικό θέατρο, με μια έννοια, είναι και η αρχαία ελληνική τραγωδία. Έχει πάντα τραγούδι μέσα, άσχετα από το αν το αποδίδει μόνο ο χορός, και η μουσική είναι πάντα συνηφασμένη με την πρόζα. Αυτό δηλαδή που εμείς φέραμε και δώσαμε σε όλο τον κόσμο νομίζω ότι ήταν ένα μουσικό θέατρο. Αργότερα έχουμε ένα Λυρικό Θέατρο που το βλέπουμε με τον Θεόβραστο Σακελλαρίδη και άλλους πολλούς, ενώ λίγο πιο μετά έρχονται και οι Οπερέτες που αγάπησε πάρα πολύ ο Έλληνες και τις αγκάλιαζε και τότε αλλά και τώρα, αν σκεφτείς ότι οι παραστάσεις της Εθνικής Λυρικής Σκηνής είναι γεμάτες. Δεν ήμασταν εκπαιδευμένοι ίσως στο Αμερικάνικο είδος, το Musical.
Δεν είναι δύσκολο για έναν ηθοποιό να τραγουδάει, να χορεύει και να παίζει συγχρόνως;
Ναι, αλλά στο μουσικό θέατρο αυτό είναι το ζητούμενο! Πρέπει να είσαι δυναμωμένος έτσι ώστε να μπορείς να ανταπεξέλθεις σε αυτό το είδος που είναι αρκετά δύσκολο, καθώς έχει ”ειδικούς” νόμους και κανόνες, με κύριο ζητούμενο να χορεύεις, να τραγουδάς και να παίζεις. Και μάλιστα επιβάλλεται όλα αυτά να γίνονται σε πολύ υψηλό επίπεδο! Δύσκολο πράγμα αυτό για εδώ, γιατί δεν υπάρχει τέτοια εκπαίδευση για υψηλό επίπεδο, δεν γίνεται καλή δουλειά. Εξάλλου στα πάντα στην Ελλάδα γίνονται ”πασαλείμματα”. Ευελπιστώ σε μια τέτοια ακαδημία ή σχολή που να βγάζει ανθρώπους έτοιμους για το μουσικό θέατρο. Και ευελπιστώ ότι και αυτοί οι άνθρωποι που το έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια και στο οποίο προσθέτονται συνεχώς και νέοι καλλιτέχνες είμαστε σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο. Θα ήθελα πολύ να με συμπεριλάβει κανείς σε αυτούς που έχουν ένα αρκετά υψηλό επίπεδο, γιατί το παλεύω πολύ κιόλας. Εκπαιδεύομαι συνεχώς πάνω σε αυτό το είδος, δεν το κάνω τυχαία. Παρακολουθώ συνεχώς μαθήματα τραγουδιού μέχρι σήμερα, κάνω μαθήματα χορού, όσο αστείο και αν μπορεί να ακούγεται, και εξασκώ και την υποκριτική μου.
Γιάννης Στάνκογλου
Τα τελευταία χρόνια έχει αποδείξει μέσα από τις δουλειές του, ότι ανήκει σίγουρα στην κατηγορία των καλών Ελλήνων ηθοποιών. Φέτος πρωταγωνιστεί στον «Άνθρωπο της Βροχής» αποσπώντας ήδη εξαιρετικές κριτικές, ενώ για πρώτη φορά θα τον δούμε σε παιδικό θέατρο, στην σκηνή του Badminton, όπου θα υποδυθεί έναν υπερ-ήρωα της Ελληνικής μυθολογίας. Ο λόγος βεβαίως για τον Γιάννη Στάνκογλου, που συναντήσαμε στην παρουσίαση του προγράμματος του θεάτρου Badminton, και αναρωτηθήκαμε αν τελικά…
…υπάρχουν ακόμη ήρωες;
Δεν νομίζω ότι υπάρχουν σήμερα ήρωες! Ή μάλλον εάν υπάρχουν, είναι οι ήρωες των δωματίων ή ίσως ήρωες άστεγοι, ήρωες των ουσιών και ήρωες των δρόμων. Είναι ήρωες που υπάρχουν πια μόνο για τον εαυτό τους. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ο ήρωας όπως τον γνωρίσαμε εμείς ως παιδιά ή όπως μπορεί να τον έχει η γενιά μας στο μυαλό της. Ο Θησέας τώρα έρχεται από έναν πολύ μεγάλο μύθο της Ελληνικής Μυθολογίας που συμβολικά και μόνο αν το δεις μπορείς να καταλάβεις πολλά για το τι ζούμε μέχρι και σήμερα. Νομίζω κιόλας ότι όλοι οι μύθοι έχουν να μας πούνε πάρα πολλά. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι τους χρησιμοποιούμε συμβολικά είτε στην ψυχανάλυση, είτε στο θέατρο ή την μουσική, την λογοτεχνία και γενικότερα στην τέχνη.
Ωστόσο, σαν κοινωνία νομίζω ότι έχουμε ανάγκη από ήρωες…
Βεβαίως και τους έχουμε ανάγκη, αλλά νομίζω ότι τους έχουμε βάλει λίγο στο ’’κλουβί’’, με την έννοια ότι όπως έχουνε τα πράγματα αυτή την χρονική στιγμή στην χώρα και με την γενικότερη διαμόρφωση του σκηνικού σήμερα, είναι κάπως φοβισμένοι και αυτοί, αν υπάρχουν. Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα μήπως και προέκυπτε έτσι μια διέξοδος ή τουλάχιστον μακάρι να γίνουν έτσι τα πράγματα κάποια στιγμή!
Το παιδικό κοινό, λέτε οι ηθοποιοί, ότι είναι δύσκολο κοινό…
Ναι! Κι εγώ το πιστεύω. Βέβαια δεν έχω παίξει ξανά μέχρι τώρα σε παιδικό έργο, αλλά έχω πάει πάρα πολλές φορές σε παιδικές παραστάσεις μαζί με την κόρη μου και έχω παρατηρήσει πως λειτουργεί ένα παιδί ως θεατής. Ξέρω ότι βαριούνται πάρα πολύ εύκολα, κουράζονται αν δεν τους ’’τραβήξει’’ αμέσως το έργο και πρέπει να μπεις έτσι στην διαδικασία να βρεις έναν τρόπο για να τους κρατήσεις έξυπνα το ενδιαφέρον. Χρειάζεται στο παιδικό θέατρο να κάνεις μια δυνατή παράσταση η οποία πραγματικά θα τους συνεπάρει. Γιατί πιστεύω ότι τα παιδιά σήμερα είναι πολύ πιο έξυπνα από εμάς, έχοντας γρήγορη σκέψη και μυαλό που εξασκείται συνεχώς και ρουφάει πληροφορίες, και πλέον μέσα από τα παιχνίδια τους, τα βιβλία τους, το ίντερνετ και τις παιδικές ταινίες που παρακολουθούν, έχουνε μάθει να λειτουργούν και να σκέφτονται με πολύ γρήγορους ρυθμούς και έχουν αναπτύξει πια μια άλλη ’’παιδική’’ αισθητική. Ελπίζω να καταφέρουμε να ικανοποιήσουμε αυτή τους την αισθητική, να έχουμε την ταχύτητα και την εξυπνάδα που απαιτούν και να περάσουμε με τον καλύτερο και πιο άμεσο τρόπο τα μηνύματα που κρύβει ο μύθος.
Τι λέει λοιπόν αυτός ο μύθος;
Πρόκειται για το γνωστό ταξίδι του Θησέα και τον πολεμιστών του στην Κρήτη, όπου ο υπερ-ήρωας συναντάει την Αριάδνη και εξελίσσεται ένας μεγάλο συμβολικό ’’ταξίδι’’ στο οποίο εμπλέκονται διάφορα πρόσωπα, όπως ο Μένανδρος ο οποίος δολοφονείται από τον Θησέα, αλλά και ο πατέρας του ήρωα, ο Αιγαίας, απ’ όπου προέκυψε και το Αιγαίο Πέλαγος! Είναι μια παράσταση που μπορώ σίγουρα να πω ότι δεν απευθύνεται μόνο στα παιδιά και πιστεύω ότι λόγω και της πολύ καλής παραγωγής θα την έβλεπε το ίδιο ευχάριστα και ένας ενήλικας.
Παράλληλα όμως πρωταγωνιστείς και στον «Άνθρωπο της Βροχής».
Ναι! Ξεκινήσαμε πριν από λίγες μέρες στο Θέατρο Γκλόρια με τον «Άνθρωπο της Βροχής» του Ντάν Γκόρντον, δηλαδή την θεατρική μεταφορά της γνωστής ταινίας «The Rain Man», μαζί με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, την Κλέλια Ρένεση και άλλους αξιόλογους ηθοποιούς. Η σκηνοθεσία ανήκει στον Δημήτρη Λιγνάδη και πρόκειται πραγματικά για ένα πολύ δυνατό και ιδιαίτερο έργο που δουλέψαμε αρκετά καλά θέλω να πιστεύω. Σας περιμένουμε λοιπόν από Τετάρτη μέχρι Κυριακή, κάθε βράδυ, στο θέατρο Γκλόρια.